Gözlerimi açtığımda, karşımda bembeyaz bir duvar vardı. Sonra tüm vücuduma bir yığm garip aletin bağlanmış olduğunu fark ettim. Her tarafımdan kordonlar çıkıyordu. Tanrım hastanedeydim!
Bulmacanın parçaları yavaş yavaş kafamda yerine oturmaya başlıyordu. O uzun ve sancılı telefon konuşması... Günlüğüme yazdığım son satırlar:
“Keşfedilmemiş bir yıldız kümesi kadar uzak, kafasına çivi çaksan girmez bir şizofren kadar yalnız... Kendimi bile çekemiyorum, sizi ne kelime...”
Boğazımdan mideme inen hortum çıkartılana kadar çok acı çektim. Bu hortumu ilk fark ettiğimde, nefes almamı engellediğini düşünüp paniğe kapıldım. Ne garip oysa bir gece önce...
Çin işkencesinden kurtulur kurtulmaz, hemşireye ilk sorum:
“Beni buraya kim getirdi?” oldu.
“Acil servis,” cevabını aldığımda şaşırdım, yaptığım sersemlikten nasıl haberleri olmuştu ki?
Bu kez hemşire sordu:
“Ne almıştınız?”
“iki şişe şarabın üzerine bir kutu valyum.”
Sonra havayı biraz yumuşatmak için:
“Sartre da meskalin içip yengeçler tarafından kovalandığım sanmaya başlamamış mıydı?” diye ekleyince zavallı hemşirenin yüzü sarardı,
“Yoksa onu da mı deneyeceksiniz?”
Güldüm. O sırada odaya doktor geldi. Aklım sıra onlara her şeyin yolunda olduğunu göstermek için muziplikten vazgeçmiyordum:
“Madem ki yanı başımızda, haydi Closerie des Lilas’ya gidip birer tek atalım. Hespalar benden."...

---